مقایسۀ خودپندارۀ بدنی دختران نابینای ورزشکار و غیرورزشکار

هدف این پژوهش مقایسۀ خودپندارۀ بدنی دختران نابینای ورزشکار و غیرورزشکار بود . روش پژوهش علّی ـ مقایسه ای و جامعۀ آماری همۀ نابینایان ورزشکار و غیرورزشکار مراجعه کننده به انجمن نابینایان شهر تهران در سال 1390 بود. از تمامی ورزشکاران نابینا 45 نفر پرسشنامه را تکمیل کردند و 63 نفر نابینای غیرورزشکار به روش تصادفی با میانگین سنی 54/6 ± 20 انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامۀ خودتوصیفی بدنی (مارش و همکاران، 1994) بود. نتایج تحلیل داده ها با نرم افزار spss 18 و آزمون تحلیل واریانس نشان داد که بین دختران ورزشکار و غیرورزشکار نابینا در خرده آزمون های هماهنگی (07/0 p< )، سلامتی (028/0 p< )، فعالیت بدنی (001/0 p< )، قدرت (014/0 p< )، استقامت (022/0 p< )، شایستگی ورزشی (001/0 p< ) و خودپندارۀ عمومی (001/0 p< ) تفاوت های معنی داری وجود دارد. در تمامی مؤلفه ها بجز مولفۀ چربی و سلامت که به صورت معکوس نمره گذاری شده است، میانگین گروه ورزشکار بیشتر بود. با توجه به نتایج می توان نتیجه گیری کرد که ورزش و فعالیت بدنی می تواند در بالا بردن خودپندارۀ بدنی نابینایان جامعه نقش داشته باشد.